“İçeridekileri hatırlamak çoğu zaman dışarıdaki arkadaşlar için önemli görülmüyor. Hele bir de insan, bizim gibi uzun yıllar yatınca, duvarda asılı duran ve ara sıra bakılan bir hatıra fotoğrafına dönüşüyoruz.”
Seyit Oktay (Muş E Tipi hapishanesi)
Hasta Tutsak Mehmet Yamaç Ölüme mi Terk Edildi?
"ölüm çökmüş yaprakların üstüne / gül uçurumun kıyısında ağlar/
yeni bir dünya kuracak ellerimiz / menzile kenetlenmiş gözlerimiz/
mevsimlerin coşkusuyla doğacak güneş" Mehmet Yamaç
Çocukluğumda asfaltın henüz girmediği dar sokak aralarında “Destancı”lar gezerdi. Trafik kazasında bir ailenin yok oluşu ya da genç yaşta amansız hastalığa yakalanan bir çocuğun yaşam öyküsü gibi trajedileri süsleyip –püsleyip ağıt-türkü formatında okurlardı. O sırada evde olan kadınlar, erkekler, çocuklar Destancı’yı sesinden tanır hemen dışarı çıkar dinlerlerdi. Destan bitince yaşlı gözlerle 5-10 kuruş verip tek sayfaya dökülmüş “destan”ı satın alırlardı.
Velhasıl o dönemde tanımadığımız insanlar için gözyaşı dökerdik.
2012’de Pozantı Cezaevi’nde, “taş attıkları” gerekçesiyle tutuklu bulunan dört çocuk sayesinde, devlet memurlarının cezaevindeki Kürt çocuklara sürekli ve sistemli olarak tecavüz ettiklerini öğrendik. Hakkında taciz ve tecavüz suçlaması bulunan devlet memurlarına karşı açılan dava takipsizlikle sonuçlanırken, devlet memurlarını ihbar eden çocuklar “devlet malına zarar vermek” gerekçesiyle müebbetle yargılanıyorlar.
“İçinde yaşadığımız dünyanın
durumunu göremeyenin
o dünya üzerine yazacak
hemen hiçbir şeyi yoktur…”[1]
Sözü uzatmadan ifade edelim: “iç güvenlik paketi”nden zindanlara uzanan totaliter müdahale olağanüstünün olağanlaş(tırıl)masından başka bir şey değildir.
AKP’nin devletleşmesi süreci aynı zamanda otoriterleşmeden totaliterleşmeye yönelik Panoptikon[2] hikâyesidir de.
"Bizim ödevimiz bıkmadan, usanmadan bizim için, çocuklarımız için, doğa için, özgürlük ve eşitlik için mücadele ederken esir düşen bu insanların seslerini duyurmaya çalışmaktır..."
Adil Okay
HAPİSHANE KAPILARINDA BÜYÜYEN ÇOCUKLAR... ve POLİTİK TUTSAKLAR
14 Kasım 2014
Ben devletin dedeme verdiği ALINAK soyadını ve Mahmut olarak değiştirdiği adımı altmış iki yıl boyunca üstünde iğreti bir elbise gibi taşıyan sözde özgür, ama özde esir Mehmud Avdo’yum.
Misak-ı Milli sınırları içinde işgal altında tutulan ve ezilen kardeş halklar Türkler, Kürtler, Kürt ve TürkAleviler, Çerkesler, Araplar, Lazlar, Ermeniler, Romanlar, Süryaniler, Ezidiler, Rumlar ve diğer esir halklarla aynı talihsiz kaderi paylaşan bir esirim.
Basında “Aziz Nesin’lik dava” diye anılan “Salyangoz Davası” düştü.
