Hüseyin Aykol

Yaklaşık 19 aydır tutuklu bulunan Mehmet Emin İpek, daha önce bulunduğu Diyarbakır D Tipi Cezaevi’nde açlık grevine katıldığı gerekçesiyle Oltu T Tipi Cezaevi’ne sürgün edildi. Oysa mahkemesi Diyarbakır’da sürüyordu. Nitekim ilk duruşmasına SEGBİS aracılığıyla katıldı. Bu duruşmada, iletişim sağlıklı olmadığı için duruşma için Diyarbakır’a götürülmesini istedi. Mahkeme heyeti de bu yönde karar verdi; ancak Oltu Savcılığı, can güvenliğini gerekçe göstererek M. Emin İpek’i Diyarbakır’a götürmeyi reddetti.

09 Ekim 2015

Aslında haberini gazetemizde yaptık ama ben burada yinelemek istiyorum. Cezaevlerindeki insanlar için bir şeyler yapmaya çalışan kimi sivil inisiyatifler var.

Bunlardan biri olan “görülmüştür” internet sitesi, şöyle diyor: “Yıllardır sürdürmeye çalıştığımız politik tutsaklarla yazışma, dayanışma çabamız devam ediyor. Tabi bu süreçte politik tutsakların ‘dışarıdan’ yeterince mektup alamadıklarından -dolaylı olarak- şikâyetçi olduklarını fark ettik. Bir tutsak için en önemli moral kaynağı: Ziyaretçi ve mektuplardır diyorlar.

Tekirdağ 1 nolu F Tipi Cezaevi’nde bulunan beş kişi, iki buçuk yıl önce Muğla E Tipi Cezaevi’ne sürgün edildi. Sadece kendilerinin siyasi tutsak olduğu bu cezaevinde adli tutukluları etkilemesinler diye, müşahedenin basık tavanlı bir odasında tutuluyorlar. Çıktıkları havalandırma o kadar küçük ki, doğru dürüst volta bile atamıyorlar. Bakanlığın ilgili yönetmeliklerinde yer alan sosyal faaliyetlerin hiçbirinden yararlanamayan okurlarımız, müşahade bölümünün üst katlarında bulunan psikopat kişilerin küfürlerine ve gece yarısı sonrasında gürültülerine maruz kalıyor.

Vahit Aslanhan, Kırıkkale F Tipi Cezaevi’nde bulunuyor. Defalarca sevk istemesine rağmen memleketi Diyarbakır yakınlarındaki bir cezaevine gönderilmediği gibi, cezaevindeki odasına kabul etmediği halde ‘bağımsız’ biri verilmiş. İtirazları üzerine, süngerli odaya götürülmüş. Cezaevinde kendisine yönelik baskılara karşı 12 Ocak 2015 günü açlık grevine başlayan Vahit Aslanhan’ın durumu hakkında ailesi çok endişeli. İnsan hakları kuruluşları, bu sorun ile ilgilenebilir mi?

Hatırlarsınız, özel mahkemelerin kaldırılmasıyla dosyalar, kişinin bulunduğu yerel mahkemelere devredildi. Söz konusu yerel mahkemeler, kendisine devredilen dosyaları -bakalım bu durum nereye evrilecek anlayışıyla olsa gerek- ya zamana yayıyor ya da benden uzak dursun, anlayışı ile “benimle ilgisi yok” diyerek başka yerlere göndermeye çalışıyorlar.

Özgürlük Hareketi, neredeyse her gün bedeller vererek yürüyor. Medyamızda verdiğimiz her şehadet haberi yüreğimizi dağlıyor. Kalbimiz taş olsa, şimdiye çatlardı. Ancak bizi hala ayakta tutan ise onlara verdiğimiz zafer sözüdür, zafere olan inancımızdır. Yine de bazı şehadet haberleri, ateş düştüğü yeri yakar misali, bizi daha fazla yaralıyor. Lütfü Taş’ı bir kalp krizi sonrasında kaybettiğimiz haberini duyunca, “Ah Hawar, Hawar!” dedim, başka bir söz çıkamadı ağzımdan. Seni hep özleyeceğim-özleyeceğiz can heval!..